معنی مدرس شمال

حل جدول

مدرس شمال

آلبومی از مهدی مدرس

لغت نامه دهخدا

مدرس

مدرس. [م َ رَ] (اِخ) از ایالات جنوبی هندوستان است. مرکز آن بندری است به همین نام با قریب دو میلیون نفر جمعیت. جمعیت ایالت مدرس بیش از 43 میلیون نفر است.

مدرس. [م ُ دَرْ رَ] (ع ص) مجرب. (متن اللغه) (اقرب الموارد). مرد آزمایش دیده. (منتهی الارب).

مدرس. [م ُدْ دَ رِ] (ع ص) کسی که مطالعه می کند و اهتمام می نماید. (ناظم الاطباء).

مدرس. [م ُ دَرْ رِ] (ع ص) مقری ٔ. (اقرب الموارد). معلم. درس گوی. آموزگار. استاد. درس دهنده:
نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسأله آموز صد مدرس شد.
حافظ.
|| بسیار درس گو. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). کثیرالدرس (از اقرب الموارد) (از متن اللغه).
رجوع به معنی اول شود.

مدرس.[م ُ دَرْ رِ] (اِخ) نصراﷲ (میرزا...) شیرازی، معروف به مدرس، از علمای امامیه ٔ قرن سیزدهم است و به سال 1291 هَ. ق. درگذشته. او راست حواشی بر تفسیر بیضاوی، رسائل شیخ مرتضی انصاری، و فصول الاصول. (از ریحانه الادب ج 5 ص 475). رجوع به متفرقات الذریعه شود.

مدرس. [م ُ دَرْ رِ] (اِخ) محمدرضا (میرزا سید...) بن محمد مؤمن امامی خاتون آبادی اصفهانی، معروف به مدرس، از علمای امامیه ٔ قرن دوازدهم هجری قمری است و در اواخر عهد صفویه می زیسته، از تصانیف اوست: ابواب الهدایه، جنات الخلود، خزائن الانوار. (از ریحانه الادب ج 5 ص 268). رجوع به متفرقات الذریعه شود.

مدرس. [م ُ دَرْ رِ] (اِخ) مهدی (حاجی میرزا...) بن میرزا جعفر آشتیانی الاصل تهرانی مولد و مسکن، مشهور به مدرس آشتیانی، از فقهای امامیه و دانشمندان متأخر است. او راست حواشی وشروحی بر اسفار ملاصدرا، رسائل انصاری، منظومه ٔ سبزواری، شفای ابن سینا، کفایه ٔ خراسانی، مکاسب انصاری، ورسایلی در جبر و تفویض، علم اجمالی، طلب وارده، وحدت وجود، قاعده ٔ صدور. (از ریحانه الادب ج 5 ص 272).

مدرس. [م َ رَ] (ع اِ) موضعالدرس. موضعالدراسه. (متن اللغه). محلی که در آن تدریس کنند. جای تدریس. آموزشگاه. (فرهنگ فارسی معین). مدرسه. رجوع به مدرسه شود.

مدرس. [م ُ دَرْ رِ] (اِخ) ابوالقاسم (سیدمیرزا...) حسینی خاتون آبادی اصفهانی، معروف به مدرس، از مؤلفان قرن دوازدهم هجری قمری است. به سال 1303 هَ. ق. درگذشت. او راست: تفسیر قرآن مجید به فارسی، حاشیه ٔ استبصار، حاشیه ٔ تهذیب، حاشیه ٔ کافی، حاشیه ٔ من لایحضره الفقیه، شرح نهج البلاغه. (از ریحانه الادب ج 5 ص 267). رجوع به اعیان الشیعه ج 8 ص 111 شود.

مدرس. [م ُ دَرْ رِ] (اِخ) حسن (سید...) بن علی بن امیر اسماعیل، واعظ حسینی اصفهانی، مشهور به مدرس، از علمای امامیه ٔ قرن سیزدهم است. به سال 1273 هَ. ق. در اصفهان وفات یافت. او راست: اصالهالبرائه، اصالهالصحه، جوامعالکلم، شرح مختصر نافع محقق، قاعده لاضرر، و غیره. (از ریحانه الادب ج 5 ص 267).رجوع به متفرقات الذریعه و روضات الجنات ص 182 شود.

مدرس. [م ُ رِ] (ع ص) سبق گوینده. (آنندراج) (ناظم الاطباء). آزماینده و تعلیم کننده ٔ درس. (ناظم الاطباء): درس و أدرس الکتاب، درسه. (متن اللغه). رجوع به مُدَرِّس شود.

مدرس. [م َ دَ] (اِ) مترس. چوب کنده ای که در پس در اندازند تا در گشوده نگردد. || شکلی که در کشتزار سازند برای دفع جانوران موذی. (ناظم الاطباء). رجوع به مترس و مترسک شود.

مدرس. [م ُ دَرْ رِ] (اِخ) علی (میرسید...) بن سید علی رضابن زین العابدین حسنی یزدی، معروف به مدرس از علمای امامیه و شاعران متأخر است. به سال 1329 هَ. ق.درگذشته است.کتاب الهام الحجه فی العقاید الحقه و اصول الدین تألیف اوست. طبع شعری داشته و ابتدا شائق و بعداً مشتاق تخلص میکرده است و این بیت از اوست:
غبار مدرسه گر تیره کرد رویم از اول
هزار شکر که آخر به آب میکده شستم.
(از ریحانه الادب ج 3 ص 504).
رجوع به الذریعه ج 2 ص 301 شود.

مدرس. [م ُ دَرْ رِ] (اِخ) محمدعلی (میرزا...) بن محمد نصیر چهاردهی رشتی گیلانی، معروف به مدرس و مدرس چهاردهی، از اجله ٔ علمای امامیه ٔ قرن چهاردهم است. و به سال 1334 هَ. ق. درگذشته است. او راست: 1- اصول الفقه. 2- تبیان اللغه. 3- التحفه الحسینیه. 4- التذکره الغرویه. 5- ترجمه ٔ مصائب النواصب و نواقض الروافض. 6- ترجمه ٔ مکارم الاخلاق طبری. 7- ترجمه ٔ نجاه العباد. 8- ترجمه ٔ منهج المقال فی علم الرجال، و نیز حاشیه ای بر تشریح الافلاک، خلاصه الحساب، رسائل شیخ انصاری ما ریاض المسائل یا قوانین الاصول و مبحث قبله از شرح لمعه و شروحی بر قواعد علامه، منظومه ٔ فقه بحر العلوم، دعای سماه و صباح، صحیفه ٔ سجادیه و غیره. رجوع به ریحانه الادب ج 5 ص 272 و مجلات الذریعه و احسن الودیعه ج 1 ص 130 و فهرست مؤلفان تألیف خانبابا مشار ج 4 ص 432 و 433 شود.